/JORGE BARRERO: A ACTUALIDADE DUN ADESTRADOR

JORGE BARRERO: A ACTUALIDADE DUN ADESTRADOR

Finaliza a primeira volta da liga regular 18-19 cunha excelente clasificación do Autos Cancela Zalaeta mandando no Grupo A, e disputando cos equipos favoritos os postos de prestixio tanto na clasificación como en Copa Princesa, grazas ao gran rendemento dun grupo de xogadoras que son capaces de formar unha asociación que transcende das capacidades individuais e prioriza o labor do conxunto na cancha.

Os resultados están á vista, e esta é a mellor tempada da traxectoria do Club instituto Zalaeta Voleibol desde que milita en SF2, a segunda categoría do voleibol feminino español. Tempada e resultados nos que a man do adestrador e Director Técnico do Club, Jorge Barrero, está á vista, el coordina o grupo, a súa preparación e posta a punto, para obter un determinado rendemento na competición. Con Barrero conversamos buscando unha explicación, saber cal é o segredo destes resultados.

-É imbatible o Zalaeta no Barrio como indican os resultados?

  Nin moito menos, non existen os equipos imbatibles, e desde logo nós estamos moi lonxe de achegarnos a ese cualificativo. É verdade que como nos pasa a todos os equipos da liga, na casa somos un pouco máis fortes, porque loxicamente atopaste máis cómodo na pista na que adestras a diario, a afección apóiache, e ademais hai que ter en conta como viaxamos os equipos, a maior parte das veces no mesmo día, o que supón madrugar e varias horas no bus, e esa circunstancia que sufrimos fóra favorécenos en casa.

-O momento actual sería comprensible sen analizar a traxectoria dos anos pasados, como inflúe o traballo diario?

   Pois o traballo diario é o único camiño para obter resultados, ou polo menos eu non coñezo outro. Por resultados refírome especialmente a que o nivel individual das xogadoras e colectivo do equipo vaia aumentando de tempada a tempada. Estes son os resultados que a min máis me importan e os que máis valoro. Despois está o resultado dos partidos, gañar ou perder, que loxicamente tamén é moi importante, e niso o que máis inflúe é a calidade e o nivel físico das xogadoras en relación coas dos demais equipos. Aí o traballo permíteche acurtar distancias cos equipos con mellores xogadoras, e ter máis opcións de gañar aos que teñen xogadoras do mesmo nivel, pero sen dúbida creo que no resultado competitivo a calidade e o físico das xogadoras é o factor máis decisivo.

Movémonos nunha categoría cuxo nivel aumenta ano tras ano, tanto a nivel deportivo como a nivel de clubs, cada vez vemos máis xogadoras profesionais ou semi-profesionais e clubs deseñados claramente para ascender.

-Como se pode competir desde un club pequeno e netamente amateur, nunha categoría na que cada ano os orzamentos son maiores e téndese ao profesionalismo?

   Hai que dicir que realmente aínda moitos dos equipos da liga teñen características parecidas ao noso, aínda que é verdade que empeza a haber algúns cun proxecto máis “profesional”, con máis diñeiro, e obxectivos de ascenso. Con todo creo que a curto prazo ou damos un paso nese sentido ou sen dúbida a situación deste ano non se manterá e teremos que volver loitar por non descender. Ademais creo que isto é bo para a competición e o desenvolvemento do voleibol, na SL2 (segunda categoría nacional) a situación ideal é que os equipos sexa profesionais (ou polo menos semi-profesionais) e haxa proxectos serios con obxectivos claros. Estamos aínda algo lonxe desta situación pero é verdade que se van dando pasos.

O salto de categoría está á vista, nesta liña de xogo podería ser factible, pero a primeira categoría é aínda máis esixente, tanto deportivamente como organizativamente e economicamente.

-Sería interesante dar o paso á liga Iberdrola?

   Se somos capaces de manter o nivel de xogo estaremos na pelexa ata o final, pero con outros 4 ou 5 equipos, porqué a liga está máis igualada que nunca. Creo que a evolución das xogadoras que temos con problemas físicos como Emma, Ele ou Tania será clave nese aspecto. Respecto a se sería interesante o ascenso, creo que hai dous aspectos distintos. A nivel de club non son eu o que ten que valorar isto, está claro que moitas cousas terían que cambiar se pretendemos dar un salto ao profesionalismo, e a maior parte desas cousas implican recursos económicos, co que necesitariamos obviamente apoios económicos que agora non temos. Realmente todo é un círculo, fai falta máis diñeiro para conseguir montar unha estrutura profesional, pero tamén é necesario crear unha estrutura e un proxecto atractivo e serio para atraer a eses posibles patrocinadores. A nivel deportivo ou do equipo, hai que ter claro que canto máis arriba téntese chegar, as xogadoras da canteira terano máis difícil para participar. Este é un tema delicado e que hai que ter ben estudado, o ideal é buscar un equilibrio, pero non é sinxelo. O que se teño claro é que ou imos cara arriba (o que non significa que teñamos que ascender este ano) ou imos para abaixo, xa perdemos nos últimos anos moitas xogadoras por carecer dun proxecto atractivo para elas, e mentres non o haxa seguirémolas perdendo.

-Que tipo de proxecto sería necesario para abordar este posible ascenso?

   Se o obxectivo fóra simplemente ascender basta con conseguir o diñeiro (que non é demasiado) para fichar un par de xogadoras e manter ás que temos, pero isto eu creo que é pan para hoxe e fame para mañá. O proxecto real pasa por mellorar e profesionalizar todas as estruturas do club: directiva, servizos médicos, dirección técnica e o propio equipo. Un proxecto deste tipo é o que realmente se compensa porqué pode ter continuidade no tempo.

A nivel persoal a transición de ano foi para Jorge unha transición movida, sen parada, enlazando unha cousa con outra co tempo libre xusto para tomarse as uvas. Un adestrador ligado ao voleibol non soamente a nivel de club e mesmo a nivel galego, senón con vinculación coa RFEVB e a Selección Española en diversas categorías ao longo da súa traxectoria deportiva.

Estivo presente en primeira liña, como técnico asistente, na última clasificación de España para o Campionato Europeo, fase que o combinado nacional superou con éxito obtendo unha clasificación para a fase final, sendo primeira do Grupo F, no que competiu con Romanía, Bosnia Herzegovina e Letonia.

-Esta clasificación despois de 6 anos para un Europeo, significa unha evolución do voleibol español?

Loxicamente volver a un europeo despois de varias edicións sen clasificarse é un paso adiante moi importante. Non me atrevería a dicir que sexa unha evolución do voleibol, porque se necesita unha continuidade, e na miña opinión un incremento de nivel das principais competicións nacionais (Liga Iberdrola e SL2) para dicir que realmente estamos a evolucionar. O que se supón é un moi merecido premio para un grupo de xogadoras que durante estes anos traballaron moito, buscaron continuamente mellorar o seu nivel, e tiveron a fortaleza mental de persistir no seu esforzo despois de varios veráns sen conseguir o obxectivo de volver relacionarse coa elite. E como non, para o corpo técnico encabezado por Pascual Saurín, que hai 5 anos afrontou unha renovación moi complicada, no peor momento económico do voleibol español a nivel de clubs, coas xogadoras novas formándose en contornas amateurs, moi afastados do nivel de profesionalidade que se necesita para competir a nivel internacional.

Para min, que me incorporei puntualmente nesta última fase, pero que xa levo anos traballando nas categorías inferiores, a maior satisfacción foi comprobar de preto a madurez como grupo, cun ambiente de traballo no que as xogadoras máis veteranas, con experiencia en ligas estranxeiras, axudan a crecer ás máis novas que realmente mostran ambición e ganas de traballar e mellorar. Na medida en que empece a haber máis xogadoras xóvenes con esa idea clara, e busquen contornas competitivas que lles permitan crecer se poderemos falar dunha evolución, e o desexable sería que a propia liga española tamén vaia crecendo, e non teñan que buscar fose as oportunidades. Desgraciadamente aínda nos quedan moitos pasos neste sentido.

-Da Selección Española forman parte unha serie de xogadoras galegas, Helia González, Patricia Suarez, Simpático Curral. Significa isto que o volei galego ten un alto nivel?

Sen ningunha dúbida o voleibol galego leva bastantes anos producindo xogadoras de primeiro nivel dentro do volei nacional. Creo que sen ter un centro de tecnificación como outras comunidades como Cataluña, Valencia ou Castela e León, isto fala moi ben do bo traballo de base que realizan os clubs de aquí.

  Outra cousa é a nivel de categorías seniors, nas que o que máis inflúe son as estruturas e o poderío económico dos clubs, e aí desgraciadamente estamos lonxe de ser unha comunidade potente a nivel nacional. Non só non temos capacidade para atraer a xogadoras de fóra, senón que o máis triste é que non podemos reter ás de aquí.

-Ten a canteira galega substitución para estas xogadoras?

Xogadoras seguen saíndo, hai neste momento 5 galegas na Concentración Permanente de Soria, e outras tantas saíron nos últimos anos. Se traballan ben teñen opción a medio prazo de chegar á selección absoluta, pero como pasa sempre, o seu futuro dependerá principalmente da súa ambición como xogadoras e a súa capacidade de traballo. Desgraciadamentehay casos de xogadoras que teñen condicións, pero non a mentalidade necesaria para saír da súa zona de confort, acomódanse, e por tanto non alcanzan o nivel que poderían.

Cal é/foi a túa participación na fase de clasificación para o europeo no seo do corpo técnico da Selección Española? Ten continuidade esta participación?

  Foi unha participación puntual, a maior parte de partidos de clasificación disputáronse no verán, quedando os dous últimos para Nadal. Os adestradores asistentes Manolo Berenguely Juan Diego García, polos compromisos cos seus clubs non podían estar neste período do Nadal, e Pascual deunos a oportunidade a Miguel Fonte e a min de suplilos. Loxicamente fixémolo encantados, pois xa levamos varios anos traballando coas seleccións de categorías inferiores, e isto supón un premio e unha mostra de confianza ao labor que vimos desenvolvendo.

A min, a nivel particular ademais supúxome o reencontro con xogadoras como Helia e Patricia, ás que adestrei no club noutros momentos da súa carreira, e con outras máis novas coas que traballei en seleccións xuvenís e juniors, e é unha satisfacción ver que van dando pasos adiante nas súas carreiras deportivas, empezando a ser importantes na selección absoluta, que eu sempre pensei que é o obxectivo principal que calquera xogadora española debe ter.

Respecto a a continuidade, sempre que me chamen estarei dispoñible, pero loxicamente para os próximos períodos que xa non coincidirán coa tempada de clubs, o normal é que tanto Manolo como Juan Diego continúen o bo labor do verán pasado e disfruten ademais dese Europeo que tamén se gañaron.